استاد کوچک ؛ ادوارد نورتون

«ادوارد نورتون» بازیگر آمریکایی در سال ١٩٦٩ به دنیا آمد. پرستارش که بازیگر تئاتر بود، او را برای بازی در نمایش «سیندرلا» در سن ٥ سالگی روی صحنه برد. نورتون پس از اتمام تحصیل در رشته های نجوم، تاریخ و زبان ژاپنی از دانشگاه ییل، نمایش های مختلفی در برادوی ایفا کرد. سال ١٩٩٦ او در اولین تجربه بازیگری خود در سینما، در کنار «ریچارد گر» در فیلم «ترس اولیه» ظاهر شد. بازی او در فیلم های «تاریخ مجهول آمریکا» و «باشگاه مشت زنی» او را به شهرت رساند. اما تماشاگران ایرانی او را با فیلم «شعبده باز» می شناسند. این فیلم محصول سال ٢٠٠٦ میلادی دومین تجربه کارگردانی «نیل برگر» است. در این فیلم که مورد اقبال منتقدان و تماشاگران قرار گرفت، بازی نورتون هم مورد توجه واقع شد. «نورتون» در این فیلم در نقش شعبده بازی چیره دست به نام «آیزنهایم» بازی می کند. او در نوجوانی دلباخته دختر اشراف زاده ای می شود اما تفاوت طبقاتی و اجتماعی مانع ازدواج آن ها با یکدیگر می شود. آیزنهایم پس از گذشت چندین سال به قدرت و شهرت دست می یابد و بر آن می شود تا دختر مورد علاقه اش را به دست آورد. متن زیر مصاحبه گاردین با «نورتون» بازیگر اصلی این فیلم است.

شما از سال ١٩٩٦ وارد سینما شدید و با حضور در فیلم های مطرحی همچون «ترس اولیه»، «مردم علیه لری فلینت»، «تاریخ مجهول آمریکا»، «باشگاه مشت زنی»، «سرقت»، «اژدهای سرخ»، «ساعت بیست و پنجم» و «شعبده باز» از جمله بازیگران پرکار هالیوود هستید و سالی، ٢ بار بازی می کنید. چگونه فیلمی را برای نقش آفرینی برمی گزینید؟
من نمی توانم مثل شما به گذشته فکر کنم و به سرعت مجموعه کارهایم را مرور کنم. عده زیادی به من می گویند که ما این مشترکات را در کارهای شما می بینیم. در صورتی که من متوجه آن ها نبودم. من عادت ندارم فقط در یک جهت حرکت کنم. من فقط به کیفیت اجرا فکر می کنم.

اما دو فیلم شما «شعبده باز» و «پرده نقاشی» شباهت هایی به هم دارد. داستان رمانتیک، کارآگاهی و مضمون ماورایی در هر دو اثر مشترک است. البته «شعبده باز» تفاوت های چشمگیری نسبت به «پرده نقاشی» دارد.
«شعبده باز» یک فیلم غیرمتعارف بود از این رو توجهم به آن جلب شد. این اثر تفاوت بسیاری با کارهای قبلی ام داشت. در این فیلم، صحنه های بسیاری وجود دارد که شعبده باز، توانایی های خود را نشان می دهد و انجام این کارها برای من که آشنایی چندانی با شعبده بازی نداشتم، بسیار جذاب بود.

شما در فیلم، یک شعبده باز ماهر هستید و آیا در فیلم به واقع شعبده بازی کردید؟
ما قصد داشتیم تمام شعبده بازی های مربوط به آن دوران و روش هایی را که به کار می بستند، زنده اجرا کنیم. همین طور هم شد. فقط مجبور شدیم بخش های مربوط به احضار ارواح را با حقه های سینمایی اجرا کنیم. حتی در صورت احضار روح واقعی هم عملا امکان فیلم برداری نداشتیم. زیرا ارواح در نور بسیار کم دیده می شوند. بنابراین مجبور شدیم از این کار منصرف شویم.

شما در باشگاه «مشت زنی» با «دیوید فینچر» کار کرده اید. کار با او چگونه است؟
او کارگردان فوق العاده ای است. مستعدترین و بهترین کارگردانی که من تاکنون در سینما دیده ام. او یک تکنیسین به تمام معناست، به بازیگری بسیار مسلط است. فیلم نامه نویسی را بهتر از فیلم نامه نویس بلد است و فیلم برداری را بهتر از یک فیلم بردار می داند. او چنان با رسانه سینما راحت است که گویی فیلم در دستان او جریان دارد. برای هر صحنه، تصویر ذهنی خود را دارد و بلافاصله و به سرعت بازیگر را در جریان فیلم رها می کند. در یک چشم به هم زدن، ٣٠ برداشت می گیرد و سرعتش باورنکردنی است.

فکر می کنم سبک «دیوید فینچر» شباهت بی حدی به «استنلی کوبریک» دارد....
بله، او دارای حساسیت بصری ویژه ای است که به واقع قابل ملاحظه است. امیدوارم روزی تصمیم بگیرد و دوباره در زمینه روابط واقعی انسان ها فیلم بسازد. فکر می کنم نتیجه کار خیلی عالی، شهودی و منطقی باشد. شاید روزی که احساس کرد برای ساختن چنین فیلمی آمادگی دارد، این کار را انجام دهد.

اغلب شخصیت هایی که در سینما بازی کرده اید، نوعی ابهام و پیچیدگی در خود دارند، یک جور تاریکی. اما وقتی به سراغ کارگردانی رفتید و خواستید اولین فیلم تان را در مقام کارگردان بسازید، اوضاع فرق کرد، چرا فیلمی مثل «حفظ ایمان» را برای شروع انتخاب کردید؟
آن فیلم، پاسخ به یک نیاز بود. یکی از دوستان قدیمی ام داستان را نوشته بود و موضوعی بود که من را جذب کرد و تصمیم گرفتم درباره آن فیلم بسازم. پیشتر با چند تن از دوستانم از جمله «دیوید فینچر» و «میلوش فورمن» مشورت کردم و آ ن ها گفتند اگر پولش را داری، معطل نکن فینچر زمانی به من گفت هرگز منتظر نباش که یک سوژه خاص به ذهنت برسد که شاهکار بسازی چون قبلش باید ٢، ٣ تا فیلم معمولی بسازی.